اندر حكايه ي كُس !

عكسي رو كه خسن جون انداخته بود ديديم و كلّي حظيديم ، ما كه يزيديم !
خودِش در همون سكانس نخستين عالي بود ؛ عالي ترتر شد ، با گشاد شدنِش !
پريشب توُ كامنت خسن جون عرض آداب كرديم ؛ اين جا دوباره ميدميسيم كه : دمت گرم و سرت خوش باد خسن جون !
و امّا نبايد تصوُر كرد كه مسلمين اهل ِ « سجده به كُس » هم هستن . مسلم جماعت ، از بن ياد « كُس كُش » است . ( با « كُس كَش » اشتباه نشود ! )
بنابر اين طبعمون گل انداخت و دو « يزيديّه » از ما بدر افتاد ! ( مي دونيم كه قابل مند نيست ؛ امّا با اين طبوع ِ خشكيده از يُبس ِ خُبث ِ آخوند محمّد ِ نبي الله ، بهتر ازين نمي شود بدر انداخت كرتاهَي ! )

به سبك ِ مرحوم سنايي :

عشق ِ كُس گر نبوَدَت ، در خورد ِ جانان نيستي
گر نباشد ناو ِ كُس ، خود مرد ِ طوفان نيستي
دين ِ كُس نشناسي ات كون ِ خدا را پاره كرد
دور شو از من ؛ مسلماني تو ! انسان نيستي !!

ايضاً به سبك يا به اقتفاي ِ آزاد ِ زنده ياد هافز :

آن كيست كز روي ِ چُلم ، با خايه ام بازي كند
چون بر درش بنهم ، خودش ، تا دسته جاسازي كند
اوّل به بانگ ِ گوز و چُس ، آرد به چُل پيغام ِ كُس
وانگه به يك گاي ِ دُرُس ، صد گونه طنّازي كند
...
مسلم طناب ِ دار ِ ما ، مي بافد و من گفته ام :
دينْ تان به پشم ِ كير ِ من ، بايد رسن بازي كند !!

يزيدم
15 مهر ماه 83