آخرين زاد مرگ

براي آخرين زاد مرگ ِ هيولاي ِ نفرت انگيز ِ الهي ؛ نماينده ي شوم ِ كشتار و دروغ و تباهي : علي بي طالب

بود ترياكي اي كه كون مي داد
نشئه چون بود ، كون فزون مي داد
عاقبت پاره شد بواسيرش
گشت خون مال ، خايه و كيرش
صبح بيدار گشت و واقعه ديد
هول كرد و ز هول بر خود ريد
برد اين واقعه به نزد علي
كاي بواسير ِ تو بزرگ و جلي
از چه قاطي شده ست خون و ان ام ؟
چاره اي كن كه گاده شد دهن ام
ترك ِ دادن نمي توانم كرد
ليك امانم بريده اين كون درد
كون ِ خود قرض ده به من سالي
بهر ِ غرقي و نيز درمالي
گفت علي : اين حكايتي عجب است
سخت مي خارَدَم ؛ سه چار شب است
سربزنگاه آمدي ؛ نيك است
شام ، امشب ، بمان كه ششليك است
صبح كون مي دهم ؛ ببر يك سال
بر سر ِ كير ِ دوستان مي مال
نيز فاطي كه اهل ِ ايثار است
اندرين واقعه تو را يار است
فاطي ِ فيل كُس ، همه دانند
كون ِ او هست بيست ؛ بي مانند
وصف ِ تنگيّ ِ كون ِ او اين بس
كه كشد داد ، گر دهد به مگس !
كس ِ او نيز مشت و جانانه است
گر چه قدري گشاد و ويرانه است
وقتي آمد ، بگو كه مثل ِ هلو ست
چون – عليه السّلام – دارد دوست !
گر رضايت دهد به اين دادن
از تو بردن ، ز دوستان گادن
سپس آواز داد فاطي را
زنك ِ كس مشنگ ِ قاطي را
با قري سخت شهوتي آمد
دامن اش بود زير ِ چُل درصد !
ليك روبند ِ تيره اي بر سر
تار و پودش ، تمام ، پشم ِ ذكر
مرد ترياكي از ره ِ چه و چون
مانده انگشت حيرت اش در كون
بر لبش نقش بست لبخندي
گفت : مردك ! به من تو مي خندي ؟!
مرد ترياكي آنچنان ترسيد
كه دگر باره سخت بر خود ريد
گفت : بانوي من ! سلام الله !
بر تو اي بنت ِ ابن ِ عبدالله !
بس كه كون ِ تو هست جانانه
شده ام سخت شاد و ديوانه
سبب اين است ، گر كه مي خندم
اي كُس العالمين ِ دلبندم !
***
صبحگاهان كه چار و ناچاره
شد بواسير ِ كون ِ شب پاره
مرد ترياكي از مدينه روان
گشت و انبان همي به دوش كشان
مي شد و لحظه اي نمي آسود
كاندر انبان ، دو كون و يك كُس بود !
سوي ِ ايران نهاد « سيّد » روي
كز لب ِ دجله تا دم ِ آموي
كون و كس بهر دوستان آرد
سر دشمن به تيغ بردارد
ليك وارونه شد حكايه ي او
سود از كف برفت و مايه ي او
دين حق ، ريده مال ِ باطل شد
بند تنبان « عترت » اش ول شد
وينچنين شد كه ربع ِ قرن ِ جلي
ما كه هستيم دشمنان ِ علي
كون مولا و كون و كس ّ زن اش
همه گاديم و گاده شد دهن اش !!!

***
يزيدم
همين سه چار ساعت پيش

في البديهه